blog | 16 februari 2016
Kranten, tijdschriften en omroepen hebben minder geld en middelen. Een derde van de journalisten in Nederland is -volgens Villamedia- inmiddels ZZP’er. De tarieven dalen en daarmee, zo blijkt uit onderstaand stuk, de onafhankelijkheid van de journalistiek. Honger lijden gun ik niemand maar journalistiek die ’te koop is’ gun ik dit land niet. Hoe vreselijk ook maar wanneer je als journalist het hoofd niet meer boven water kunt houden, moet je wat mij betreft, een ander vak kiezen. Wat je in elk geval niet moet doen is morrelen aan het fundament er van. Dat lijkt in toenemende mate te gebeuren en dat is verontrustend. Ik heb begrip voor de ernst van de situatie waar veel collega’s zich in bevinden -zelf ben ik inmiddels, na 26 jaar vaste dienst bij de KRO, ook zelfstandig- maar de argumenten die journalisten in onderstaand stuk hanteren om te te verdedigen dat ze hun ziel aan de duivel verkopen, deugen niet. Dat zeg ik niet om hen te kwetsen maar als verweer tegen de betonrot in ons vak. De meeste journalisten ‘schnabbelen’ nog altijd in het geniep. Dat zijn overigens nou net de mensen die het zonder bij te klussen ook prima redden. Ik waardeer en respecteer de openheid van de collega’s die in dit artikel hun verhaal doen. Dat getuigt van lef. Maar hun ‘verweer’ houdt geen stand. Ter vergelijking: een arts die zich laat fêteren of betalen door de farmaceutische industrie wordt (door de journalistiek) aan de schandpaal genageld omdat hij zijn onafhankelijkheid te grabbel gooit. Principieel is er geen verschil. Ook een journalist die zich door een bedrijf, overheid of wat voor (ideële) instantie dan ook laat betalen, levert zijn onafhankelijkheid én geloofwaardigheid in. Hoe dan ook.